Search results
Kokaina została po raz pierwszy wyizolowana z liści koki w 1859 roku przez niemieckiego chemika Alberta Niemanna. Dopiero w latach osiemdziesiątych XIX wieku zaczęto ją popularyzować w środowisku medycznym. W późnych czasach wiktoriańskich używano kokainy dla rozrywki.
Kokaina to narkotyk o działaniu pobudzającym, wywołującym euforię i dającym poczucie wewnętrznej „mocy”. W czasach, gdy kokaina była jeszcze legalna, reklamowano ją hasłem: „z tchórza robi bohatera, a z milczka gadułę”.
Kokaina (łac. cocainum), pot. koks – organiczny związek chemiczny z grupy alkaloidów o szkielecie tropanu, ester metylowy benzoiloekgoniny. Ma właściwości pobudzające. Jest pozyskiwana z liści krasnodrzewu pospolitego (koki), który pierwotnie porastał tereny Andów w Ameryce Południowej.
Streszczenie. nsekwencje zdrowotne, społeczne i prawne. Celem publikacji jest omówienie działania kokainy, cha-rakterystyki osób używających, schematów i kon. ekwencji uzależnienia oraz metod leczenia. Przeglądu literatury dokonano, używając baz bibliograficznych Medline, PubMed i Polskiej Bibliografii Lek.
Czas działania kokainy jest dość krótki. W przypadku wciągania nosem, najpopularniejszej metodzie podania, jest to ok. 15-30 minut. W przypadku palenia cracku (kokaina w postaci bryłek) efekty następują natychmiast i trwają ok. 5-10 minut.
Kokaina to narkotyk o silnym działaniu pobudzającym i dużym potencjale uzależniającycm. Uzyskiwana jest z przetworzonych chemicznie liści koki. W Europie występuje w postaci wysoce zanieczyszczonej, mimo to zyskuje coraz większą popularność.
Najpowszechniejszą metodą jej przyjmowania jest jej wciąganie przez nos, gdzie szybko jest wchłaniana przez śluzówkę, co z kolei wywołuje wpływ na ośrodki przyjemności w mózgu. Może być też wcierana w dziąsła, bądź w środek małżowiny usznej.
