Search results
Polski Kontyngent Wojskowy w Iraku (PKW Irak) – wydzielony komponent Sił Zbrojnych RP, przeznaczony do udziału w działaniach wojennych (2003), stabilizacji (2003–2008), szkoleniu sił bezpieczeństwa (2005–2011) i zabezpieczenia logistycznego sił sojuszniczych (2011) w Iraku.
Polskie Ministerstwo Obrony Narodowej twierdziło, że siłami okupacyjnymi w Iraku są jedynie wojska USA i Wielkiej Brytanii, a rola Polski sprowadzała się do: wnoszenia wkładu w proces stabilizacji i bezpieczeństwa Iraku.
W związku z powyższym, celem niniejszego artykułu jest określenie skuteczności Wojsk Obrony Terytorialnej w zmaganiach ze współczesnymi zagrożeniami dla bezpieczeństwa Polski. Tak określony cel artykułu sprawił, że podczas opracowania badań wykorzystano metody jakościowe.
W sierpniu 2003 r. do Iraku przybyły główne siły polskiego Kontyngentu Wojskowego (PKW) liczącego 2.300 osób. Kwatera główna tego wielonarodowego związku taktycznego mieściła się w historycznym Babilonie.
Wkład militarny PKW w Iraku w 2003 roku można podzielić na dwie fazy. Faza I obejmowała okres od 20 marca do 1 maja 2003 roku. W działaniach wzięło udział 200 żołnierzy GROM-u. Faza II powiązana była z objęciem przez Polskę jednej ze stref okupacyjnych 7. Propozycja ta pojawiła się już
Polski Kontyngent Wojskowy w Iraku realizował różne zadania, których charakter i skala ulegały modyfikacji w nawiązaniu do zmian jakie następowały w Iraku. Były to zarówna zadania o charakterze typowo militarnych sił rozjemczych, jak i szkoleniowe oraz stabilizacyjne.
Celem artykułu jest ukazanie specyfiki działań Polskiego Kontyngentu Wojskowego (PKW) w Iraku podczas dwóch pierwszych zmian, tj. w latach 2003–20041. Wybór nie jest przypadkowy, ponieważ wraz ze zmianą sytuacji bezpieczeństwa w polskiej strefie realia służby pierwszej i drugiej zmiany znacznie się od siebie różniły.
