Search results
Kwiaty polskie. CZ PIERWSZA. ROZDZIA PIERWSZY. Bukiety wiejskie, jak wiadomo, Wizane byy wzwy i stromo. W barwach podobne do otarza, Ksztat serca miay lub wachlarza. Albo palety. Z niej to, kwietnej, Kolory bra bohomaz wietny, Rafael Rawy i Studzianny, Kiedy ku czci Najwitszej Panny. Malowa uczu swoich kwiaty. W tonacji bladej, cho pstrokatej.
20 paź 2023 · Udostępnij: Synkretyczny poemat, nieukończone dzieło Juliana Tuwima, nad którym poeta pracował do samej śmierci w 1953 roku. Eksperymentalna, łącząca wiele stylów i gatunków forma oferuje głęboki wgląd w pierwszą połowę XX wieku, czas naznaczony przemocą, konfliktami, lecz także utopijnymi marzeniami o przyszłości.
Julian Tuwim "Kwiaty Polskie" Chmury nad miastem rozpal w łunę Uderz nam w serca złotym dzwonem Otwórz nam Polskę, jak piorunem Otwierasz niebo zachmurzone Daj nam uprzątnąć dom ojczysty Tak z naszych zgliszcz i ruin świętych Jak z grzechów naszych win przeklętych Niech będzie biedny ale czysty Nasz dom z cmentarza podźwignięty
JULIAN TUWIM - KWIATY POLSKIE ( tekst - fragment) - czerwca 19, 2017. Chmury nad nami rozpal w łunę, Uderz nam w serca złotym dzwonem, Otwórz nam Polskę, jak piorunem. Otwierasz niebo zachmurzone. Daj nam uprzątnąć dom ojczysty. Tak z naszych zgliszcz i ruin świętych. Jak z grzechów naszych, win przeklętych.
Kwiaty polskie – poemat dygresyjny autorstwa Juliana Tuwima, pisany od roku 1940 do śmierci poety (1953 r.). Ocenzurowany tom I dzieła ukazał się w 1949 r.
Kwiaty polskie – poemat dygresyjny autorstwa Juliana Tuwima, pisany od roku 1940 do śmierci poety (1953 r.). Ocenzurowany tom I dzieła ukazał się w 1949 r.
Kwiaty polskie (czII/I/X fr.) Jak nie umkną te majstrówny w gąszcz leśny! "Teraz gońcie nas, szukajcie, gdzieżeśmy!" Zabiegały, zamigały wiewem białym; Białe sarny tak by w borze biegały. Z drzew wynurza się, oczami zaświeca, Zobaczą i za drzewo ulecą. Byloż tam mocowań, łaski, zadyszania, Kiedy chłopak skoczną pannę ...
