Search results
Polska Partia Socjalistyczna (PPS) – polska partia polityczna o charakterze niepodległościowym, socjalistycznym i pracowniczym (klasyfikowana w grupie partii lewicowych), założona w listopadzie 1892 podczas tzw. zjazdu paryskiego jako Związek Zagraniczny Socjalistów Polskich. Jedna z najważniejszych w Polsce sił politycznych do 1948.
Polska Partia Socjalistyczna (PPS), partia polityczna, założona XI 1892 na zjeździe socjalistów w Paryżu przez działaczy II Proletariatu, Zjednoczenia Robotniczego, Związku Robotników Polskich i Gminy Narodowo-Socjalistycznej; działała w Królestwie Pol.; jednocześnie powstał Związek Zagraniczny Socjalistów Polskich.
PPS stanowi podstawę pierwszego Rządu Ludowego Republiki Polskiej, tzw. Rządu Lubelskiego, na którego czele stanął Daszyński. W pierwszych wyborach w 1919 r. zdobyła 35 (na 432) mandatów poselskich, co poczytywano za porażkę.
PPS łączył w swoim programie idee narodowe i socjalistyczne. Jego członkowie dążyli do poprawy warunków życia robotnika i zwiększenia jego praw względem pracodawców. Oprócz tego partia ta chciała odbudowy silnej i niepodległej Polski, złączonej z trzech zaborów.
Z elementu „walka o sprawiedliwość społeczną” należy wywodzić w całym okresie od 1892 roku myśl polityczną PPS i działania zmierzające do realizacji idei państwa dobrobytu, opartego o zasady wolności obywatelskiej, równości i sprawiedliwości.
PPS w przeciwieństwie do innych ruchów politycznych na ziemiach polskich m.in. narodowej demokracji nie godziła się na kompromisy, jej głównym celem było bezwzględne wykorzystanie zmieniających się w skali Europy warunków i wydarzeń do odbudowy państwa polskiego.
PPS została formalnie rozwiązana, część kierownictwa partii powołała Polską Partię Socjalistyczną-Wolność, Równość, Niepodległość (PPS-WRN); lewica utworzyła organizację Polscy Socjaliści, 1943 przekształconą w Robotniczą Partię Polskich Socjalistów; na uchodźstwie we Francji, później w W. Brytanii podjął ...
