Search results
Otello to tragedia, która powstała między 1602 a 1604 rokiem. Tytułowy bohater, który jest dowódcą weneckiej armii, poślubia Desdemonę. Kierowany przez Jagona, który pragnie się zemścić, zaczyna bezpodstawnie podejrzewać swoją żonę o zdradę.
- Miłość
Pomóż uwolnić książkę! Franz Kafka - Proces do końca...
- Ogród
Tworzenie ogrodu to próba uporządkowania natury na sposób...
- Zazdrość
Wolne Lektury to projekt prowadzony przez fundację...
- Morderstwo
Motyw: Morderstwo. Wyróżniliśmy spośród zbrodni tę...
- Zwątpienie
Wolne Lektury to projekt prowadzony przez fundację...
- Klęska
Przekaż 1,5%. Przekaż 1,5% podatku na Wolne Lektury KRS...
- Miłość
O Maurach w Hiszpanii prawiono cuda jako o narodzie rycerskim, krwi gorącej, namiętnym jak Otello i jak on szlachetnym. W roku 1601, na rok przed pierwszym przedstawieniem Otella na scenie, królowa Elżbieta przyjmowała na swym dworze ogorzałych maurytańskich posłów, którym Szekspir mógł się przypatrzeć. 11
W opowiadaniu tym, Maur i Chorąży (Jago) oba³ razem zamordowu ą Desdemonę nocą, w izbie, w które spała, obala ąc na nią sufit, ak gdyby ten upadłszy, ą przytłukł. Przez czas akiś przyczyna istotna e śmierci est niewiadomą. Maur wkrótce potem, obrzydziwszy sobie Chorążego, z wo ska go wypędza.
Dowódca weneckiej armii Maur Otello poślubia Desdemonę. Demoniczny Jago, rozczarowany swymi niespełnionymi nadziejami, zaczyna podsuwać Otellowi myśl o zdradach Desdemony. Zarzuty są bezpodstawne, ale Jago umiejętnie roznieca zazdrość Otella.
Otello (ang. Othello) – tragedia Williama Shakespeare’a napisana prawdopodobnie ok. 1602–1604 [1]. Maur Otello żeni się z córką weneckiego senatora Desdemoną. Za sprawą intryg – mimo że żona jest mu wierna – Otella ogarnia obsesyjna zazdrość.
Otello. O, bez wątpienia! Jago, mędrzec z ciebie. Jago. Odejdź na stronę a cierpliwie słuchaj. Kiedyś tu leżał powalony żalem. I namiętnością duszy twej niegodną, Wszedł Kassyo, ale odejść go skłoniłem, Twą słabość zręcznym tłómacząc pozorem.
Figura ojca w patriarchalnej perspektywie definiuje się poprzez symbolikę ,,głowy rodziny", a więc pana domu oraz czerpie uzasadnienie swojej naczelnej, decyzyjnej pozycji z symboliki Boga Ojca, przez co ojcu przypisana jest niejako automatycznie władza.
