Search results
Otello to tragedia, która powstała między 1602 a 1604 rokiem. Tytułowy bohater, który jest dowódcą weneckiej armii, poślubia Desdemonę. Kierowany przez Jagona, który pragnie się zemścić, zaczyna bezpodstawnie podejrzewać swoją żonę o zdradę.
- Miłość
Pomóż uwolnić książkę! Franz Kafka - Proces do końca...
- Ogród
Tworzenie ogrodu to próba uporządkowania natury na sposób...
- Zazdrość
Wolne Lektury to projekt prowadzony przez fundację...
- Morderstwo
Motyw: Morderstwo. Wyróżniliśmy spośród zbrodni tę...
- Zwątpienie
Wolne Lektury to projekt prowadzony przez fundację...
- Klęska
Przekaż 1,5%. Przekaż 1,5% podatku na Wolne Lektury KRS...
- Miłość
O Maurach w Hiszpanii prawiono cuda jako o narodzie rycerskim, krwi gorącej, namiętnym jak Otello i jak on szlachetnym. W roku 1601, na rok przed pierwszym przedstawieniem Otella na scenie, królowa Elżbieta przyjmowała na swym dworze ogorzałych maurytańskich posłów, którym Szekspir mógł się przypatrzeć. 11
W opowiadaniu tym, Maur i Chorąży (Jago) oba³ razem zamordowu ą Desdemonę nocą, w izbie, w które spała, obala ąc na nią sufit, ak gdyby ten upadłszy, ą przytłukł. Przez czas akiś przyczyna istotna e śmierci est niewiadomą. Maur wkrótce potem, obrzydziwszy sobie Chorążego, z wo ska go wypędza.
Dowódca weneckiej armii Maur Otello poślubia Desdemonę. Demoniczny Jago, rozczarowany swymi niespełnionymi nadziejami, zaczyna podsuwać Otellowi myśl o zdradach Desdemony. Zarzuty są bezpodstawne, ale Jago umiejętnie roznieca zazdrość Otella.
Otello – tragedia Wiliama Szekspira: wydanie z 1895 roku – przekład Józefa Paszkowskiego ze zbioru Dzieła Wiliama Szekspira Tom I; wydanie z 1925 roku – przekład Józefa Paszkowskiego; wydanie z 1895 roku – przekład Leona Ulricha ze zbioru Dzieła dramatyczne Williama Shakespeare (Szekspira) w dwunastu tomach. Tom V
Zwrócić należy uwagę na niektóre konkretne, a typowe przykłady tego, jak ojcowie starają się sprostać swojej roli (np. ojciec tytułowego bohatera w noweli Doktor Piotr). Jednocześnie motyw niesie ze sobą niebagatelne znaczenia metaforyczne.
Fragmenty odnoszące się do tego motywu — dotyczące zarówno funkcji przypisywanej kobiecie w społeczeństwie, oczekiwań wobec niej, jak i określające jej odrębność (duchowo-fizyczną) — zawierać będą zapewne wiele stereotypów i frazesów.
