Search results
awką.Lecz, moim zdaniem, eśli żony grzeszą, Małżeństwo Mężów t. wina. Lub stygną w uczuciach, Skarb nasz na obce wylewaą łona, Lub wybuchaą z zazdrością zgryźliwą, Krępuą wolność, biją nas czasami, W gniewie zbyt nasze ścieśniaą wydatki; My też żółć mamy, choć skore przebaczać, Nie gardzim z.
Leon Ulrich. Wstęp. „Był niegdyć [1] w Wenecji Maur bardzo waleczny, którego męstwo i dowody roztropności a biegłości, czasu wojny okazane, uczyniły drogim w oczach starszyzny Rzeczypospolitej.
Othello) – tragedia Williama Shakespeare’a napisana prawdopodobnie ok. 1602–1604 [1]. Maur Otello żeni się z córką weneckiego senatora Desdemoną. Za sprawą intryg – mimo że żona jest mu wierna – Otella ogarnia obsesyjna zazdrość.
Pomnij, że jesteś na śmiertelnem łożu! Desdem. Lecz ach! nie umrę jeszcze! Otello. Tak, natychmiast! Więc szczerze wyznaj wszystkie grzechy twoje, Bo przecząc jeden po drugim przysięgą, Nie zdołasz zmienić silnych postanowień, Które szaleją w mej śmiertelnej duszy.
Otello to tragedia, która powstała między 1602 a 1604 rokiem. Tytułowy bohater, który jest dowódcą weneckiej armii, poślubia Desdemonę. Kierowany przez Jagona, który pragnie się zemścić, zaczyna bezpodstawnie podejrzewać swoją żonę o zdradę.
Łotr to ślizki i subtelny, wynalazca okazyi, którego oczy umieją chytrze bić fałszywą monetę sposobności, gdy mu zbywa na prawdziwej; łotr wierutny, wcielony dyabeł, a dotego piękny, młody, mający za sobą wszystko, za czem niedoświadczone głowy szaleją. Morowy łotr stemplowany, a kobieta oczyma już do niego strzyże.
Otello. Na niebo, myślę, że ona jest czystą, I znowu myślę, że nie jest; raz myślę, Żeś jest uczciwym i znowu, żeś nie jest! Dowiedź mi tego! Jej imię tak świeże, Jak twarz Diany, teraz jest tak czarne, Jako twarz moja. Jeżeli są stryczki, Noże, trucizna, ogień, wód głębiny, Nie zniosę tego! Gdybym miał dowody! Jago.
