Search results
Lecz, mojem zdaniem, jeśli żony grzeszą, Mężów to wina. Lub stygną w uczuciach, Skarb nasz na obce wylewają łona, Lub wybuchają z zazdrością zgryźliwą, Krępują wolność, biją nas czasami, W gniewie zbyt nasze ścieśniają wydatki; My też żółć mamy, choć skore przebaczać, Nie gardzim zemstą.
iż Maur est szlachetny, mężny, i że takie dwie postacie ak Otello i Jago nienawidzić się muszą. Szatańska złość i przewrotność Chorążego, est to płód owe półcywilizac i, w obozie rozbestwione , rozpasane życiem rozpustnym na lagunach, okryty polorem, a prze edzony zgnilizną.
Między dramatami Szekspira jest to jeden z najdoskonalszych, szczególniej wyrazistością charakterów. Sam Otello, natura pierwotna, przyswojona, ułagodzona, za najmniejszym dotknięciem staje się znowu synem pustyni, dziecięciem Afryki.
Otello. Błagam cię, książę, racz posłać pod Strzelca. Rozkaż ją przywieść do izby senatu, Niech mówi o mnie w przytomności ojca; A jeźli jego zarzuty potwierdzi, Nietylko odbierz mi godności moje, Ale niech cała praw waszych surowość Na głowę moją bez litości spadnie. Doża. Niech Desdemona stawi się w senacie. Otello.
Otello. Mam tu miecz drugi; hiszpańska w nim klinga, A w lodowatej hartowana wodzie. Mam go. Mój stryju, muszę wyjść z tej izby. Gracyano (za sceną). Strzeż się, bo drogo twój przypłacisz zamiar. Jesteś bezbronny, musisz uledz sile. Otello. A więc przyjdź do mnie na chwilę rozmowy, Lub z gołą ręką rzucę się na ciebie. Grac.
Othello) – tragedia Williama Shakespeare’a napisana prawdopodobnie ok. 1602–1604 [1]. Maur Otello żeni się z córką weneckiego senatora Desdemoną. Za sprawą intryg – mimo że żona jest mu wierna – Otella ogarnia obsesyjna zazdrość.
Otello to tragedia, która powstała między 1602 a 1604 rokiem. Tytułowy bohater, który jest dowódcą weneckiej armii, poślubia Desdemonę. Kierowany przez Jagona, który pragnie się zemścić, zaczyna bezpodstawnie podejrzewać swoją żonę o zdradę.
