Search results
stać. — Kochany mężu! co znaczą te myśli, które ci serce por. szaą? Pódę za tobą, gdziekolwiek się udasz, gdyby przez ogień trzeba iść w koszuli edne, i to bym uczyniła, a cóż znaczy z tobą się puścić na okręcie mocnym i dobrze opat. zonym? Maur obął rękami szyę żony, i ca-łuącą czule, rzekł: Niech nas Bóg długo uchowa, droga moa, z tą miło.
Ten, powróciwszy do Wenecyi, oskarża Maura o zabójstwo żony; przywieziony do Wenecyi Maur, wydany na męki, nie przyznaje się do niczego, zostaje skazany na wygnanie, a rodzina Desdemony nasyła nań zbójców i wydaje na śmierć.
Leon Ulrich. Wstęp. „Był niegdyć [1] w Wenecji Maur bardzo waleczny, którego męstwo i dowody roztropności a biegłości, czasu wojny okazane, uczyniły drogim w oczach starszyzny Rzeczypospolitej.
Otello. Błagam cię, książę, racz posłać pod Strzelca. Rozkaż ją przywieść do izby senatu, Niech mówi o mnie w przytomności ojca; A jeźli jego zarzuty potwierdzi, Nietylko odbierz mi godności moje, Ale niech cała praw waszych surowość Na głowę moją bez litości spadnie. Doża. Niech Desdemona stawi się w senacie. Otello.
Otello to tragedia, która powstała między 1602 a 1604 rokiem. Tytułowy bohater, który jest dowódcą weneckiej armii, poślubia Desdemonę. Kierowany przez Jagona, który pragnie się zemścić, zaczyna bezpodstawnie podejrzewać swoją żonę o zdradę.
Otello. O, bez wątpienia! Jago, mędrzec z ciebie. Jago. Odejdź na stronę a cierpliwie słuchaj. Kiedyś tu leżał powalony żalem. I namiętnością duszy twej niegodną, Wszedł Kassyo, ale odejść go skłoniłem, Twą słabość zręcznym tłómacząc pozorem.
Na stare lata bywa odpędzony. W skórę takiego kornego cymbała! Są znowu inni, co pod wymuskaną Formą i strojną barwą uległości Chowają serce, siebie tylko pomne; Co dając tylko pozór wiernych usług Swym przełożonym, popierają przez to Własny interes, a porósłszy w pierze, Nie potrzebują już nikogo słuchać Prócz siebie ...
