Search results
Łotr to śliski i subtelny, wynalazca okazji, którego oczy umieją chytrze bić fałszywą monetę sposobności, gdy mu zbywa na prawdziwej; łotr wierutny, wcielony diabeł, a do tego piękny, młody, mający za sobą wszystko, za czym niedoświadczone głowy szaleją.
Otello (ang. Othello) – tragedia Williama Shakespeare’a napisana prawdopodobnie ok. 1602–1604 [1]. Maur Otello żeni się z córką weneckiego senatora Desdemoną. Za sprawą intryg – mimo że żona jest mu wierna – Otella ogarnia obsesyjna zazdrość.
Otello. . . . olite. I stało się, że cnotliwa niewiasta, cudowne piękności, imieniem Desdemona, uwiedziona, nie żądzą akąś skrytą, ale cnotą onego Maura, pokochała go, a on też uęty pięknością i szlachetnymi uczuciami one kobiety, rozgorzał .
Otello, moro, generale dell'Armata Veneta (tenor) Jago, alfiere (baritone) Cassio, capo di Squadra (tenor) Roderigo, gentiluomo Veneziano (tenor) Lodovico, Ambasciatore della Repubblica Veneta (bass) Montano, predecessore di Otello nel governo dell'Isola di Cipro (bass) Un Araldo (bass) Desdemona, moglie di Otello (soprano)
Na placu przed zamkiem gubernatora Cypru gromadzą się ludzie zaniepokojeni zmaganiami z potężnymi falami powracających z wojny okrętów dowodzonych przez weneckiego generała Otella. Tylko jeden z żołnierzy, chorąży Jago, nie życzy statkom pomyślnego powrotu do portu.
Otello. O, bez wątpienia! Jago, mędrzec z ciebie. Jago. Odejdź na stronę a cierpliwie słuchaj. Kiedyś tu leżał powalony żalem. I namiętnością duszy twej niegodną, Wszedł Kassyo, ale odejść go skłoniłem, Twą słabość zręcznym tłómacząc pozorem.
Otello (ang. Othello) – tragedia Williama Shakespeare’a napisana prawdopodobnie ok. 1602–1604 [1]. Maur Otello żeni się z córką weneckiego senatora Desdemoną. Za sprawą intryg – mimo że żona jest mu wierna – Otella ogarnia obsesyjna zazdrość.
