Search results
awką.Lecz, moim zdaniem, eśli żony grzeszą, Małżeństwo Mężów t. wina. Lub stygną w uczuciach, Skarb nasz na obce wylewaą łona, Lub wybuchaą z zazdrością zgryźliwą, Krępuą wolność, biją nas czasami, W gniewie zbyt nasze ścieśniaą wydatki; My też żółć mamy, choć skore przebaczać, Nie gardzim z.
Leon Ulrich. Wstęp. „Był niegdyć [1] w Wenecji Maur bardzo waleczny, którego męstwo i dowody roztropności a biegłości, czasu wojny okazane, uczyniły drogim w oczach starszyzny Rzeczypospolitej.
W opowiadaniu tem, Maur i Chorąży (Jago) oba razem zamordowują Desdemonę nocą, w izbie, w której spała, obalając na nią sufit, jakgdyby ten upadłszy, ją przytłukł. Przez czas jakiś przyczyna istotna jej śmierci jest niewiadoma. Maur wkrótce potem, obrzydziwszy sobie Chorążego, z wojska go wypędza.
Otello. Potęgi niebieskie, Domówcie: Amen! Ja mówić nie mogę, Zbytek wesela tu słowa zamyka. (Całując ją). Niechaj to będą najsroższe zatargi Pomiędzy mojem a między twem sercem! Jago (na str.). Strojniście widzę dzisiaj do akordu; Lecz ja potrafię odkręcić kołeczki, Co ton ten dają, jak jestem uczciwy! Otello. Teraz do ...
Otello to tragedia, która powstała między 1602 a 1604 rokiem. Tytułowy bohater, który jest dowódcą weneckiej armii, poślubia Desdemonę. Kierowany przez Jagona, który pragnie się zemścić, zaczyna bezpodstawnie podejrzewać swoją żonę o zdradę.
Otello. O, bez wątpienia! Jago, mędrzec z ciebie. Jago. Odejdź na stronę a cierpliwie słuchaj. Kiedyś tu leżał powalony żalem. I namiętnością duszy twej niegodną, Wszedł Kassyo, ale odejść go skłoniłem, Twą słabość zręcznym tłómacząc pozorem.
Dowódca weneckiej armii Maur Otello poślubia Desdemonę. Demoniczny Jago, rozczarowany swymi niespełnionymi nadziejami, zaczyna podsuwać Otellowi myśl o zdradach Desdemony. Zarzuty są bezpodstawne, ale Jago umiejętnie roznieca zazdrość Otella.
