Search results
awką.Lecz, moim zdaniem, eśli żony grzeszą, Małżeństwo Mężów t. wina. Lub stygną w uczuciach, Skarb nasz na obce wylewaą łona, Lub wybuchaą z zazdrością zgryźliwą, Krępuą wolność, biją nas czasami, W gniewie zbyt nasze ścieśniaą wydatki; My też żółć mamy, choć skore przebaczać, Nie gardzim z.
Jak Maur wierzy wszystkim i nie podejrzewa nikogo, tak Jago nie kocha nic, nie ufa nikomu, żonę ma za nikczemną istotę, przyjaciółmi posługuje się jak narzędziami — jest to istotny szatan i nie dziw, że w ostatniej scenie Otello patrzy mu na nogi, czy kopyt u nich nie dostrzeże.
Łotr to ślizki i subtelny, wynalazca okazyi, którego oczy umieją chytrze bić fałszywą monetę sposobności, gdy mu zbywa na prawdziwej; łotr wierutny, wcielony dyabeł, a dotego piękny, młody, mający za sobą wszystko, za czem niedoświadczone głowy szaleją. Morowy łotr stemplowany, a kobieta oczyma już do niego strzyże.
Otello to tragedia, która powstała między 1602 a 1604 rokiem. Tytułowy bohater, który jest dowódcą weneckiej armii, poślubia Desdemonę. Kierowany przez Jagona, który pragnie się zemścić, zaczyna bezpodstawnie podejrzewać swoją żonę o zdradę.
Otello. Czułżem rozkosze ukradzione przez nią? Jam ich nie widział, nie myślałem o nich; Spałem spokojny, byłem wesół, Kassya Całunków na jej ustach nie znalazłem. Komu skradzionych nie potrzeba skarbów, Nie mów mu o nich, nie jest okradziony. Jago. Z boleścią słucham słów twoich, mój wodzu. Otello.
Choćby mi wydał najkrwawsze rozkazy, Sumienie moje zgryzoty nie znajdzie, Aby mnie wstrzymać. Otello. Miłość twą przyjmuję, Nie czczą podzięką, ale chętnem sercem, I bez przewłoki na próbę ją stawiam. Powiedz mi, Jago, nim dzień trzeci minie: Kassyo nie żyje.
Othello) – tragedia Williama Shakespeare’a napisana prawdopodobnie ok. 1602–1604 [1]. Maur Otello żeni się z córką weneckiego senatora Desdemoną. Za sprawą intryg – mimo że żona jest mu wierna – Otella ogarnia obsesyjna zazdrość.
