Search results
Neoklasycyzm, jak podaje „Słownik terminów literackich”, to swoista tendencja w literaturze XX wieku, która polega na wyraźnym odwoływaniu się do tradycji (głównie prądów klasycznych: antyku, renesansu) za pomocą różnego rodzaju środków artystycznych, najczęściej zaś stylizacji.
Terminem neoklasycyzm określa się tendencje klasycyzujące pojawiające się w drugiej połowie XIX wieku (Johannes Brahms, Max Reger, César Franck), lecz przede wszystkim kierunek dominujący w muzyce lat międzywojennych, nawiązujący do muzyki z czasów sprzed romantyzmu, a głównie do baroku.
Neoklasycyzm to jeden z nurtów w polskiej poezji po 1956 roku, który charakteryzuje się światopoglądowo-estetycznym powrotem do tradycji. Poeci tworzący w obrębie tego prądu odwołują się do szeroko rozumianych wzorców artystycznych zaczerpniętych z przeszłości.
Neoklasycyzm to jedno z ważniejszych zjawisk powojennej (i międzywojennej) poezji. Jak wszystkie prądy z nazwą o przedrostku neo- jest nie tylko jakimś odnowieniem dawnego nurtu artystycznego – przywróceniem do łask dawnych poetyk i miar wierszowych.
Neoklasycyzm to termin oznaczający nurt w literaturze, sztuce i kulturze końca XIX i XX wieku odwołujący się do klasycyzmu renesansowego i barokowego, a także do ich antycznych źródeł. Neoklasycyzmem nazywa się ogół tendencji pojawiających się w różnych dziedzinach sztuki współczesnej nawiązujących w różnym stopniu do ...
Johann Joachim Winckelmann. 1717–1768. (czyt.: johan joachim winkelman) – niemiecki badacz sztuki starożytnej, współtwórca i główny teoretyk neoklasycyzmu, bibliotekarz i kustosz zbiorów kardynałów rzymskich. Propagował wiedzę na temat zabytków odkrytych w Pompejach i Herkulanum.
Neoklasycyzm był stylem architektonicznym, który rozwinął się w XVIII wieku jako reakcja na rosnący upadek baroku i rokoko. Ten styl inspirowany był starożytną Grecją i Rzymem, zwracając się ku prostocie, symetrii i harmonii.
