Search results
Terminem neoklasycyzm określa się tendencje klasycyzujące pojawiające się w drugiej połowie XIX wieku (Johannes Brahms, Max Reger, César Franck), lecz przede wszystkim kierunek dominujący w muzyce lat międzywojennych, nawiązujący do muzyki z czasów sprzed romantyzmu, a głównie do baroku.
Neoklasycyzm to jedno z ważniejszych zjawisk powojennej (i międzywojennej) poezji. Jak wszystkie prądy z nazwą o przedrostku neo- jest nie tylko jakimś odnowieniem dawnego nurtu artystycznego – przywróceniem do łask dawnych poetyk i miar wierszowych.
Neoklasycyzm, jak podaje „Słownik terminów literackich”, to swoista tendencja w literaturze XX wieku, która polega na wyraźnym odwoływaniu się do tradycji (głównie prądów klasycznych: antyku, renesansu) za pomocą różnego rodzaju środków artystycznych, najczęściej zaś stylizacji.
Neoklasycyzm to termin oznaczający nurt w literaturze, sztuce i kulturze końca XIX i XX wieku odwołujący się do klasycyzmu renesansowego i barokowego, a także do ich antycznych źródeł. Neoklasycyzmem nazywa się ogół tendencji pojawiających się w różnych dziedzinach sztuki współczesnej nawiązujących w różnym stopniu do ...
8 paź 2024 · Neoklasycyzm ocalił ideały klasycznej starożytności, przeciwstawiając ją barokowi i rokokowi. Podkreślił prostotę, symetrię i geometrię, z wielkim wpływem Oświecenia. Osiągnął swój szczyt w architekturze, rzeźbie i malarstwie, a wielkimi przedstawicielami byli artyści tacy jak Jacques-Louis David, Ingres i Canova.
Neoklasycyzm przeciwstawiał się neoromantyzmowi i ekspresjonizmowi, postulował obiektywizm wyrazu, kultywowanie form (sonata, symfonia, koncert, wariacje, fuga) i środków wczesnego klasycyzmu i baroku w połączeniu z nowoczesną harmoniką i instrumentacją.
Neoklasycyzm to jeden z nurtów w polskiej poezji po 1956 roku, który charakteryzuje się światopoglądowo-estetycznym powrotem do tradycji. Poeci tworzący w obrębie tego prądu odwołują się do szeroko rozumianych wzorców artystycznych zaczerpniętych z przeszłości.
