Search results
Bez większych trudności tworzymy funkcje plikowe większej liczby argumentów: function w=fp4 (x,y) w=x.^2+y.^3; W oknie roboczym możemy ją przetestować: fp4 (10,10) x=1:5; y=1:5; Z=fp4 (x,y) elementy wektorów x i y brane parami, Z będzie wektorem for i=1:5 for j=1:5 M (i,j)=fp4 (x (i),y (j)); M.
Aby sprawdzić jakie zmienne aktualnie znajdują się w przestrzeni roboczej należy użyć funkcji who: who. W wyniku otrzymamy informację: Your variables are: (twoje zmienne to) a x y z. Bardziej rozbudowaną funkcją who jest whos: whos. W wyniku otrzymamy informację: Name Size Bytes Class.
Matlab ma rozbudowany system pomocy, z którego warto korzystać, gdy nie znamy danej funkcji. Wystarczy wpisać: help nazwa_funkcji. Podstawowy tutorial dostępny jest pod adresem: http://www.mathworks.com/help/pdf_doc/matlab/getstart.pdf. W matlabie wszystkie zmienne przechowywane są w macierzach.
Tworzenie funkcji. W celu wygenerowania funkcji należy utworzyć nowy M-plik (podobnie jak w przypadku definiowania skryptu). Funkcja musi posiadać odpowiednią strukturę. Poniżej przedstawiony został szkielet definicji funkcji: function [pwy1, pwy2, ...., pwyN] = nazwa_funkcji (pwe1, pwe2, ... , pweM)
Zagnieżdżone funkcje są zdefiniowane w zakresie innej funkcji i współużytkują dostęp do obszaru roboczego funkcji zawierającej. Zagnieżdżona funkcja ma następującą składnię - function x = A(p1, p2) ...
Funkcje: plot(x,y) - rysuje wykres wektora y względem wektora x. subplot - funkcja ta umoŜliwia umieszczanie wielu rysunków w jednym oknie. Dzieli okno graficzne na mxn okienek oraz uaktywnia okno p. Okienka są numerowane od lewej do prawej, wierszami od góry do dołu.
Program MATLAB pozwala na tworzenie funkcji. Dzięki temu nie ma potrzeby wpisywania długich wzorów za każdym razem kiedy korzystamy. Wszystkie utworzone pliki możemy zapisać do plików skryptowych, a następnie przenieść je w inne miejsce.
