Search results
Literatura polska w okresie baroku – epoka w historii literatury polskiej obejmująca okres od lat osiemdziesiątych XVI wieku do lat trzydziestych XVIII wieku. Epoka baroku w literaturze polskiej przypada mniej więcej na wiek XVII i pierwszą połowę XVIII stulecia.
Pierwszy z nich jest wielbicielem życia, zażywającym uciech dworskich, wyrafinowanym myślicielem. Drugi typ postaci to ziemianin i tradycjonalista. Jest głęboko religijny i dba o sprawy państwowe. Odznacza się też poczuciem humoru i umiejętnościami życia w kompanii lub wśród sąsiadów.
Literatura polska w okresie baroku – epoka w historii literatury polskiej obejmująca okres od lat osiemdziesiątych XVI wieku do lat trzydziestych XVIII wieku.
Ważnymi ośrodkami życia muzycznego na ziemiach polskich w epoce baroku były rezydencje królewskie: m.in. w Warszawie, Krakowie, Wilnie, Grodnie i Lwowie i magnackie, m.in. Lubomirskich w Wiśniczu, Radziwiłłów w Nieświeżu, Tyszkiewiczów w Wilnie oraz Ogińskich w Słonimiu.
W Polsce umowne ramy baroku to: od 1584 r. – śmierć Jana Kochanowskiego, do 1740 lub 1764 r. – początek panowania Stanisława Augusta Poniatowskiego. Filozofia epoki. Dostrzeżono, że filozofia renesansu jest nieprawdziwa i zbyt optymistyczna. Pojawiło się rozdarcie i zwątpienie.
11 sty 2021 · Barok w polskiej literaturze a sarmatyzm. W Polsce literatura baroku była zróżnicowana. Wśród twórców warto wyróżnić m.in. autorów dworskich (Jan Andrzej Morsztyn) czy nakierowanych bardziej filozoficznie i metafizycznie (Daniel Naborowski). W końcu nie brakowało także sarmatów.
Schyłek baroku objawił się regresem kultury literackiej, która wprawdzie obfitowała w mnogość gatunków: facecji, fraszek, satyr obyczajowych i politycznych, dialogów, bajek, zagadek czy pamiętników, ale o niskich walorach artystycznych. Do nielicznych wyróżniających się poetów należał Józef Baka.
