Search results
Literatura polska w okresie baroku – epoka w historii literatury polskiej obejmująca okres od lat osiemdziesiątych XVI wieku do lat trzydziestych XVIII wieku. Epoka baroku w literaturze polskiej przypada mniej więcej na wiek XVII i pierwszą połowę XVIII stulecia.
Uprawiane w XVII w. w Polsce gatunki literackie to: sonet (J. A. Morsztyn), epopeja (W. Potocki), pamiętnik (J. Ch. Pasek), hagiografia oraz kazanie (P. Skarga, przez niektórych badaczy zaliczany jako twórca renesansowy), romans (S. Twardowski).
Epoka baroku w literaturze polskiej przypada mniej więcej na wiek XVII i pierwszą połowę XVIII stulecia. Są to jednak tylko umowne ramy czasowe, bowiem ślady baroku są widoczne już w twórczości niektórych pisarzy XVI-wiecznych, a więc tworzących w okresie renesansu.
W Polsce umowne ramy baroku to: od 1584 r. – śmierć Jana Kochanowskiego, do 1740 lub 1764 r. – początek panowania Stanisława Augusta Poniatowskiego. Filozofia epoki. Dostrzeżono, że filozofia renesansu jest nieprawdziwa i zbyt optymistyczna. Pojawiło się rozdarcie i zwątpienie.
Ułóż w kolejności chronologicznej wybranych władców Polski panujących w epoce baroku. Elementy do uszeregowania: 1. August II Mocny, 2. Jan III Sobieski, 3. Jan Kazimierz, 4. Władysław IV, 5. Zygmunt III Waza
Schyłek baroku objawił się regresem kultury literackiej, która wprawdzie obfitowała w mnogość gatunków: facecji, fraszek, satyr obyczajowych i politycznych, dialogów, bajek, zagadek czy pamiętników, ale o niskich walorach artystycznych. Do nielicznych wyróżniających się poetów należał Józef Baka.
W poezji epoki baroku wyróżnia się dwa typowe wzory kultury, tj. widoczny w twórczości Wacława Potockiego i Jana Chryzostoma Paska nurt ziemiański oraz spotykany u Jana Andrzeja Morsztyna i Daniela Naborowskiego nurt tzw. dworski.
