Search results
Literatura polska w okresie baroku – epoka w historii literatury polskiej obejmująca okres od lat osiemdziesiątych XVI wieku do lat trzydziestych XVIII wieku. Epoka baroku w literaturze polskiej przypada mniej więcej na wiek XVII i pierwszą połowę XVIII stulecia.
Uprawiane w XVII w. w Polsce gatunki literackie to: sonet (J. A. Morsztyn), epopeja (W. Potocki), pamiętnik (J. Ch. Pasek), hagiografia oraz kazanie (P. Skarga, przez niektórych badaczy zaliczany jako twórca renesansowy), romans (S. Twardowski).
Literatura polska w okresie baroku – epoka w historii literatury polskiej obejmująca okres od lat osiemdziesiątych XVI wieku do lat trzydziestych XVIII wieku.
11 sty 2021 · W Polsce literatura baroku była zróżnicowana. Wśród twórców warto wyróżnić m.in. autorów dworskich (Jan Andrzej Morsztyn) czy nakierowanych bardziej filozoficznie i metafizycznie (Daniel Naborowski).
W Polsce umowne ramy baroku to: od 1584 r. – śmierć Jana Kochanowskiego, do 1740 lub 1764 r. – początek panowania Stanisława Augusta Poniatowskiego. Filozofia epoki. Dostrzeżono, że filozofia renesansu jest nieprawdziwa i zbyt optymistyczna. Pojawiło się rozdarcie i zwątpienie.
W poezji epoki baroku wyróżnia się dwa typowe wzory kultury, tj. widoczny w twórczości Wacława Potockiego i Jana Chryzostoma Paska nurt ziemiański oraz spotykany u Jana Andrzeja Morsztyna i Daniela Naborowskiego nurt tzw. dworski.
W okresie baroku wykształciły się dwa główne wzorce kultury. Pierwszy z nich określany był jako dworski. Nurt ten rozwijał się na pięknych dworach, często powiązanych ze swoimi odpowiednikami na zachodzie Europy. W pałacach promowano wzorce popularne zagranicą.
