Search results
W medycznych klasyfikacjach rozpoznawania problemów alkoholowych ICD-10, a także wobowiązującej klasyfikacji chorób izaburzeń psychicznych DSM-5 kryteria diagnostyczne mają charakter kategorialny, czyli analizuje się, czy dany objaw występuje u diagnozowanej osoby.
DSM-5 proponuje następujące nasilenie zaburzenia w zależności od występowania liczby objawów: obecność od 2 do 3 wyżej wymienionych kryteriów prowadzi do roz-poznania łagodnego AUD, od 4 do 5 – umiarkowanego, 6 lub więcej – ciężkiego (APA 2018, 2013; Wojnar 2017).
wymuszają posługiwanie się w Polsce kryteriami ICD-10. Ma to bezpośrednie prze-łożenie na proces leczenia osób z problemem alkoholowym. Celem artykułu jest przedstawienie zmian w kryteriach rozpoznawania zaburzeń związanych z uży-waniem alkoholu ujętych w ICD-11. W pierwszej kolejności poruszono kwestie
ICD-10 oraz DSM-5 [19, 20]. W Polsce stosuje się kryteria diagnostyczne zawar-te w KlasyfikacjiZaburzeń Psychicznych i Zaburzeń Zachowania w ICD-10. Według tychże kryteriów zespół uzależnienia od alkoholu oznaczony kodem: F 10.2 można zdiagnozować przy występowaniu trzech lub więcej z sześciu objawów osiowych, przez
Zaburzenia związane z używaniem alkoholu według ICD-11. Rewizja ICD do 11. edycji miała przede wszystkim poprawić funkcjonalność diagnozy klinicznej. Trudności, z jakimi borykali się specjaliści korzystający z ICD-10 czy też DSM-IV, określono „problemem nadmiernej specyfikacji”.
DSM-5 łączy te dwa zaburzenia określone w DSM–IV, nadużywanie alkoholu i uzależnienie od alkoholu. jedno zaburzenie zwane zaburzeniem związanym ze stosowaniem alkoholu (alcohol use disorder, AUD) podklasyfikacją opisującą nasilenie łagodne, umiarkowane i ciężkie. Zmiany progów diagnostycznych.
Kryteria diagnostyczne uzależnienia od alkoholu według Światowej Organizacji Zdrowia (ICD-10), definiują uzależnienie jako: "Zespół objawów somatycznych, behawioralnych i poznawczych, w których picie alkoholu staje się priorytetowe nad innymi poprzednio ważniejszymi zachowaniami.
