Search results
Terminem neoklasycyzm określa się tendencje klasycyzujące pojawiające się w drugiej połowie XIX wieku (Johannes Brahms, Max Reger, César Franck), lecz przede wszystkim kierunek dominujący w muzyce lat międzywojennych, nawiązujący do muzyki z czasów sprzed romantyzmu, a głównie do baroku.
Neoklasycyzm, jak podaje „Słownik terminów literackich”, to swoista tendencja w literaturze XX wieku, która polega na wyraźnym odwoływaniu się do tradycji (głównie prądów klasycznych: antyku, renesansu) za pomocą różnego rodzaju środków artystycznych, najczęściej zaś stylizacji.
Neoklasycyzm to jedno z ważniejszych zjawisk powojennej (i międzywojennej) poezji. Jak wszystkie prądy z nazwą o przedrostku neo- jest nie tylko jakimś odnowieniem dawnego nurtu artystycznego – przywróceniem do łask dawnych poetyk i miar wierszowych.
3 Współczesność XX-wieczny klasycyzm (zazwyczaj określany jako neoklasycyzm) nie jest zjawiskiem o jednolitym charakterze: coraz rzadziej postrzega się go w ramach opozycji: klasycyzm-romantyzm, bo na początku stulecia był on raczej reakcją na kulturę młodopolską (modernistyczną), w XX-leciu
Lvova Anastasiya, przebud. 1788–1793 wg projektu Dominika Merliniego, licencja: CC BY-SA 3.0. Wyjaśnij współczesne i dawne znaczenie określenia mecenas sztuki. W odpowiedzi scharakteryzuj wybrane rzeczywiste postaci. Udowodnij, że Izabela Czartoryska była mecenasem sztuki w oświeceniu.
Jest to trzykondygnacyjna budowla, zwieńczona attyką, nakryta płaskim dachem z kopułą. Trzynastoosiowa fasada jest ozdobiona sześciokolumnowym portykiem korynckim, pilastrami i gzymsami. Arkadowy parter pałacu jest boniowany.
Neoklasycyzm to jeden z nurtów w polskiej poezji po 1956 roku, który charakteryzuje się światopoglądowo-estetycznym powrotem do tradycji. Poeci tworzący w obrębie tego prądu odwołują się do szeroko rozumianych wzorców artystycznych zaczerpniętych z przeszłości.
