Search results
Terminem neoklasycyzm określa się tendencje klasycyzujące pojawiające się w drugiej połowie XIX wieku (Johannes Brahms, Max Reger, César Franck), lecz przede wszystkim kierunek dominujący w muzyce lat międzywojennych, nawiązujący do muzyki z czasów sprzed romantyzmu, a głównie do baroku.
Neoklasycyzm, jak podaje „Słownik terminów literackich”, to swoista tendencja w literaturze XX wieku, która polega na wyraźnym odwoływaniu się do tradycji (głównie prądów klasycznych: antyku, renesansu) za pomocą różnego rodzaju środków artystycznych, najczęściej zaś stylizacji.
1) Obejrzyj w internecie film o Izabeli Lubomirskiej, miłośniczce mody i sztuki: link. 2) Poszukaj w dowolnym źródle informacji na temat rokoka, a następnie zredaguj krótką notatkę dotyczącą cech tego stylu, zwłaszcza w malarstwie.
Neoklasycyzm to jeden z nurtów w polskiej poezji po 1956 roku, który charakteryzuje się światopoglądowo-estetycznym powrotem do tradycji. Poeci tworzący w obrębie tego prądu odwołują się do szeroko rozumianych wzorców artystycznych zaczerpniętych z przeszłości.
Czym jest neoklasycyzm? Neoklasycyzm był ruchem artystycznym, literackim i kulturalnym, który pojawił się w Europie w XVIII wieku i trwał aż do XIX wieku. Ruch ten charakteryzował się powrotem do wartości i form starożytnej Grecji i Rzymu, a także trzeźwej, zrównoważonej i racjonalnej estetyki.
Neoklasycyzm to termin oznaczający nurt w literaturze, sztuce i kulturze końca XIX i XX wieku odwołujący się do klasycyzmu renesansowego i barokowego, a także do ich antycznych źródeł.
Neoklasycyzm był stylem architektonicznym, który rozwinął się w XVIII wieku jako reakcja na rosnący upadek baroku i rokoko. Ten styl inspirowany był starożytną Grecją i Rzymem, zwracając się ku prostocie, symetrii i harmonii.
