Search results
Neoklasycyzm to termin oznaczający nurt w literaturze, sztuce i kulturze końca XIX i XX wieku odwołujący się do klasycyzmu renesansowego i barokowego, a także do ich antycznych źródeł.
- Poezja Tadeusza Różewicza
Powojenny świat jest światem "odwróconego Dekalogu", w...
- Recenzja
Człowiek jest istotą, która jak dowodzi historia daje się...
- Poezja Tadeusza Różewicza
Neoklasycyzm, jak podaje „Słownik terminów literackich”, to swoista tendencja w literaturze XX wieku, która polega na wyraźnym odwoływaniu się do tradycji (głównie prądów klasycznych: antyku, renesansu) za pomocą różnego rodzaju środków artystycznych, najczęściej zaś stylizacji.
Terminem neoklasycyzm określa się tendencje klasycyzujące pojawiające się w drugiej połowie XIX wieku (Johannes Brahms, Max Reger, César Franck), lecz przede wszystkim kierunek dominujący w muzyce lat międzywojennych, nawiązujący do muzyki z czasów sprzed romantyzmu, a głównie do baroku.
Neoklasycyzm to jedno z ważniejszych zjawisk powojennej (i międzywojennej) poezji. Jak wszystkie prądy z nazwą o przedrostku neo- jest nie tylko jakimś odnowieniem dawnego nurtu artystycznego – przywróceniem do łask dawnych poetyk i miar wierszowych.
Neoklasycyzm to jeden z nurtów w polskiej poezji po 1956 roku, który charakteryzuje się światopoglądowo-estetycznym powrotem do tradycji. Poeci tworzący w obrębie tego prądu odwołują się do szeroko rozumianych wzorców artystycznych zaczerpniętych z przeszłości.
8 paź 2024 · Godnym uwagi przykładem jest Jana z Villanueva, hiszpański architekt, który zaprojektował fasadę Katedra w Pampelunie i Bazylika katedralna Matki Bożej Pilar w Saragossie. Jego styl opiera się ściśle na prostych liniach i wyraźnych proporcjach, co doskonale oddaje założenia neoklasycyzmu.
Perseusz był wzorowany na słynnym posągu Apolla Belwederskiego (ilustracja 4), ale nie stanowi jego kopii. Ten wzór formalnej doskonałości posłużył artyście do stworzenia własnego, równie doskonałego, przedstawienia.
