Search results
Atrium (od łac. ater – czarny) – najczęściej niezadaszone (hypetralne) pomieszczenie wewnętrzne. W architekturze jest to zamknięta przestrzeń, niekoniecznie wyrównana w pionie, przechodząca przez dwie lub więcej kondygnacji w obiekcie budowlanym.
1. «wewnętrzny dziedziniec otoczony ze wszystkich stron ścianami budynku» 2. «w starożytnych domach rzymskich: główna część domu, oświetlona przez czworokątny otwór w dachu, pod którym znajdował się basen na wodę deszczową» 3. «w bazylikach wczesnochrześcijańskich: dziedziniec otoczony krużgankami, poprzedzający przedsionek» 4. «przedsionek serca»
1. «wewnętrzny dziedziniec otoczony ze wszystkich stron ścianami budynku» 2. «w starożytnych domach rzymskich: główna część domu, oświetlona przez czworokątny otwór w dachu, pod którym znajdował się basen na wodę deszczową» 3. «w bazylikach wczesnochrześcijańskich: dziedziniec otoczony krużgankami, poprzedzający przedsionek» 4. «przedsionek serca»
Atrium, czyli prostokątne reprezentacyjne pomieszczenie w centralnej części budynku z wysokim sufitem, wokół którego rozmieszczone są pomieszczenia na jednej lub dwóch kondygnacjach. Sprawdź, jak wyglądało atrium za czasów Cesarstwa Rzymskiego i jak projektują ten rodzaj pomieszczenia współcześni architekci.
1. «wewnętrzny dziedziniec otoczony ze wszystkich stron ścianami budynku». 2. «w starożytnych domach rzymskich: główna część domu, oświetlona przez czworokątny otwór w dachu, pod którym znajdował się basen na wodę deszczową».
centralnie umieszczone pomieszczenie w staroż. domach rzym., niegdyś z ogniskiem pośrodku, zazwyczaj tylko częściowo przykryte dachem; rzymski dom, rodzima forma domu w staroż. Rzymie — prostokątny budynek, nakryty czterospadowym dachem; Rzym starożytny.
Atrium jest niezadaszonym pomieszczeniem wewnętrznym budynku. W domach w starożytnym Rzymie, atrium było centralnym pomieszczeniem w kształcie prostokąta, wokół którego znajdowały się pomieszczenie mieszkalne.
