Search results
Ars poetica ¹ . Gdzieżeś, Muzo, co niegdyś twych czasów płomieniem Grzałaś pierś, które śpiewy dzisia eszcze słyną, Twórczość, Poez a, Poeta Gdzie śpiewak, co w swe czasy unosi wspomnieniem, Kędy te czasy, Muzo⁈ Muzo nad ruiną? Ty znikłaś, znikł twó śpiewak, lecz pieśni nie giną!
Wiersz est we mnie zły, obcy, zły i nienawistny, i pali moe noce goreącym ogniem, idzie przeze mnie tłumny, rozkrzyczany sobą ak pochód ulicami niosący pochodnie. Wiersz est zły, nienawistny, chce rozerwać formę Poeza (ak to ciężko zakuwać wolnego w kadany), chociaż wydrę go z głębi palącego wnętrze, nigdy całkiem nie będę ego władczym panem.
ARS POETICA. Echo z dna serca, nieuchwytne, Woła mi: "Schwyć mnie, nim przepadnę, Nim zblednę, stanę się błękitne, Srebrzyste, przezroczyste, żadne!" Łowię je spiesznie jak motyla, Nie, abym świat dziwnością zdumiał, Lecz by się kształtem stała chwila. I abyś, bracie, mnie zrozumiał.
z, właśc. Publiusz Wergiliusz Maro ( – p.n.e.) — poeta rzymski z czasów Augusta, autor Eneidy, uznawane za narodowy epos rzymski, Bukolik (sielanek) oraz poematu dydaktycznego o rolnic-twie, zatytułowane. o Georgiki. Przysłużył się Horacemu, przedstawiaąc go Mecenasowi. [przypis edytorski] 37Wari.
Ars poetica. [235] Ars poetica. Godziny przy piórze — one leczą rany, Nawet śmierć jest daleka, jak była w dzieciństwie. Zwierzęta domowe śpią ufnie przy twoich stopach, A płomień świecy Nieruchomieje jak miecz czuwający. Wszystko, co wokół — krzesła, książki, kwiaty Ubierają się w odświętność, powagę i czoła Wysokie.
Czesław Miłosz. Zawsze tęskniłem do formy bardziej pojemnej, Która nie byłaby zanadto poezją ani zanadto prozą. I pozwoliłaby się porozumieć nie narażając nikogo, Autora ni czytelnika, na męki wyższego rzędu. W samej istocie poezji jest cos nieprzystojnego:
„Ars poetica?” to typowy wiersz biały pozbawiony rymów oraz regularnej liczby sylab w wersie. Utwór zbudowany jest z dziewięciu strof, z których każda ma po cztery wersy.
