Search results
ARS POETICA. Echo z dna serca, nieuchwytne, Woła mi: "Schwyć mnie, nim przepadnę, Nim zblednę, stanę się błękitne, Srebrzyste, przezroczyste, żadne!" Łowię je spiesznie jak motyla, Nie, abym świat dziwnością zdumiał, Lecz by się kształtem stała chwila. I abyś, bracie, mnie zrozumiał.
Ars poetica - interpretacja utworu. Utwór odznacza się klasycyzmem, posiada harmonijną kompozycję i przejrzystą formę. Stanowi ilustrację przedstawionych w nim poglądów autora na temat poezji. Staff uważał, że propagowane przez antycznych poetów wzorce pozostają aktualne w epoce dwudziestolecia międzywojennego.
Ars poetica. 1 . . asy, Muzo?! Muzo. Ty znikłaś, znikł twó śpiewak, lecz pieśni nie giną! Żyą, choć nie ukocha ich tu nikt miłością. W połowie hańbą wieku, a w części asnością! On żyć chciał, póki mury Kapitolu2 stoą. Padły mury, on stoi, pielgrzym mimo woli Przechodząc, w szumie kaskad barwnych łąk Tyroli3,
teksty wierszy według edycji: Leopold Staff, Wybór poezji. Wyboru dokonał i wstępem poprzedził M. Jastrun. Przypisy opracowała M. Bojarska. Wydanie drugie, Wrocław-Warszawa-Kraków 1970.
Ars poetica – interpretacja i analiza. „Ars poetica” to jeden z ważniejszych wierszy Leopolda Staffa, który znalazł się w tomie „Barwa miodu” (1936). Utwór, jak sam tytuł wskazuje, ma charakter autotematyczny. Przedmiotem refleksji jest tu sztuka poetycka czy szerzej literatura w ogóle.
Leopold Staff w swoim wierszu Ars poetica , zawierającym przemyślenia, refleksje oraz rozważania nad tworzeniem jasnej i prostej liryki, nawiązuje do dorobku oraz poglądów poetyckich starożytnego twórcy Horacego. Ukłon w stronę antycznego poety widać już w tytule wiersza.
ARS POETICA Echo z dna serca, nieuchwytne, Woła mi: "Schwyć mnie, nim przepadnę, Nim zblednę, stanę się błękitne, Srebrzyste, przezroczyste, żadne!" Łowię je spiesznie jak motyla, Nie, abym świat dziwnością zdumiał, Lecz by się kształtem stała chwila. I abyś, bracie, mnie zrozumiał. I niech wiersz, co ze strun się toczy,
