Search results
Areté (gr. ἀρετή) – tłumaczone jako doskonałość, cnota, dzielność, jedno z podstawowych pojęć etycznych starożytnej Grecji. Z terminu tego wywodzi się nazwa jednego z zasadniczych typów teorii moralnej: etyka aretaiczna (etyki cnót).
Tak rozumiane pojęcie arete nabywa swój sens przez odniesienie do greckiego obrazu bohatera, nie mającego innego telos poza konfliktem. Bohater pokonuje swoich wrogów, arete zaś jest jego wyposażeniem, por. S. Hauerwas – Ch. Pinches, Chrześcijańskie widze-nie cnoty, tłum. A. Bronk – B. Matuszczyk, RF 41 (1993) z. 2, 32.
Aretologia, aretalogia (stgr. ἀρετή areté – cnota + λόγος logos – słowo, myśl, rozum) – w starożytności gatunek literacki obejmujący opowieści o cnotach i cudownych czynach bóstwa lub wybitnej postaci; w filozofii także teoretyczne rozważania nad cnotami i wadami.
aretologia. [gr. aretḗ ‘dzielność’, ‘cnota’, lógos ‘słowo’, ‘nauka’], lit. opowiadanie o cudownych wydarzeniach i czynach bóstw oraz ich wysłańców (popularne w czasach hellenistycznych); dzielność, filoz. odpowiednik greckiej arete; także synonim jednej z cnót kardynalnych — męstwa. dzielność moralna,
Pojęcia arete używano także w szerszym sensie na określenie wartości i zalet sprzętów, rzeczy, zwierząt i roślin. W tym sensie można mówić o arete oka, czyli takiego, które bystro patrzy lub arete konia czyli takiego, który szybko biega. W sensie węższym określa wartość człowieka, zalety zarówno ciała jak i ducha.
podstawowe pojęcie w filozofii i etyce starożytnej, zasadnicze dla rozważań na temat dobra i szczęścia; suma zalet składających się na charakter człowieka; aretologia — dział tzw. filozofii praktycznej dotyczący sprawności moralnych (cnoty etyczne) i poznawczych.
Kryzys arystokratycznego pojęcia arete. Z badań nad historią myśli greckiej* Jednym z pojęć, które na przestrzeni wieków stało się naturalnym wątkiem greckiej kultury i najtrafniej wyrażało poglądy na wzór czło-: wieka i obywatela, była arete. Wraz z przemianami zachodzącymi w ży
