Search results
Szczególną rolę odgrywały w tym czasie Włochy, gdzie narodziły się dwa podstawowe style kompozytorskie XVII wieku: stile antico – styl dawny, bazujący na polifonii renesansowej; stile nuovo – styl nowy, mający związek z monodią akompaniowaną i techniką koncertującą.
Muzyka baroku wyraźnie odbiega stylem od muzyki z epoki poprzedzającej. W miejsce jedności stylistycznej, która była domeną renesansu, mamy do dyspozycji dwa odmienne style muzyczne: Stile antico (inaczej: prima practica) oraz stile moderno - basso continuo basso continuo (secondo practica).
Warto zwrócić uwagę, że style te występują w polskiej muzyce równocześnie. Wśród pierwszej grupy kompozycji na szczególną uwagę zasługują kompozycje a cappella Franciszka Liliusa i Bartłomieja Pękiela pisane z myślą o krakowskiej kapeli rorantystów.
Barok (prawdopodobnie z port. barroco – perła o nieregularnym kształcie, z wł. – dziwność, nietypowość) – główny kierunek w kulturze europejskiej, którego trwanie datuje się od końca XVI wieku do XVIII wieku.
Cechy charakterystyczne muzyki barokowej: Nowa muzyka pojawiła się głównie w środowisku arystokracji. Pod koniec XVI wieku wokół hrabiego Giovanniego Bardi (1534-1612), przebywającego na dworze Francesca I Medici, zgromadzili się ludzie sztuki: kompozytorzy, śpiewacy, poeci, uczeni.
Ważnymi ośrodkami życia muzycznego na ziemiach polskich w epoce baroku były rezydencje królewskie: m.in. w Warszawie, Krakowie, Wilnie, Grodnie i Lwowie i magnackie, m.in. Lubomirskich w Wiśniczu, Radziwiłłów w Nieświeżu, Tyszkiewiczów w Wilnie oraz Ogińskich w Słonimiu.
4 lut 2013 · Jednymi z najbardziej charakterystycznych cech muzyki barokowej były: muzyka uproszczona do modelu harmonicznego, kontrast między wysokim a niskim rejestrem oraz silnie zarysowana podstawa harmoniczna (tzw. basso continuo). Barokowa muzyka poważna niosła ze sobą przede wszystkim cel dydaktyczny.
