Search results
Przypis bibliograficzny powinien zawierać informacje o autorze publikacji, tytule (przytoczonym w wersji oryginalnej lub transkrybowanej), ewentualnie o tłumaczu, redaktorze (jeśli w tym przypadku występują), wydawnictwie, miejscu oraz dacie wydania publikacji.
WYDAWNICTWO CIĄGŁE (CZASOPISMO) Elementy i ich kolejność (niektóre elementy nie zawsze występują): — Tytuł — Odpowiedzialność drugorzędna (redaktor, tłumacz) — Wydanie — Oznaczenie zeszytu (rok, rocznik, numery) — Rok — Seria.
Opracowanie przypisu bibliograficznego – norma zaleca, aby dane użyte w przypisie – jeżeli to możliwe – pochodziły z samego cytowanego zasobu informacji. Jeśli dane pochodzą z innego źródła niż sam dokument, to należy podawać je w nawiasach kwadratowych.
Każdą informację bibliograficzną (przypis jest taką informacją) zamykamy kropką. Elementy obowiązkowe, zależne od rodzaju publikacji, podane są w poniższej instrukcji. W przypisach zbędne jest podawanie nazw wydawnictw – wyjątkiem są wydawnictwa nutowe i płytowe, przy których podajemy wydawcę.
Bibliografia przedmiotu i podmiotu powinna być wyraźnie oddzielona. Bibliografia podmiotowa może być opatrzona nagłówkiem: Literatura źródłowa, Teksty źródłowe, Źródła. Opisy przyjmują taką formę, jak w przypadku bibliografii przedmiotu. Bibliografia – zasady ogólne.
W nazwach polskich serii wydawniczych wszystkie wyrazy (oprócz wewnętrznych przyimków i spójników) podaje się dużymi literami. W pisownii nazw serii obcojęzycznych stosuje zasady odnośnego języka. Dla nowej serii, po nazwie serii kładzie się odstęp i wyrażenie „ns. Kiedy to samo wydawnictwo ciągłe ma dwie serie, bezpośrednio po
6. Zazwyczaj przypisy piszemy czcionką o dwa stopnie mniejszą niż zasadniczy tekst rozdziału. 7. W bibliografii podając cytowane pozycje, należy pamiętać o kolejności alfabetycznej i ich podziale na grupy: akty prawne i dokumenty; monografie i opracowania; artykuły
