Search results
Terminem neoklasycyzm określa się tendencje klasycyzujące pojawiające się w drugiej połowie XIX wieku (Johannes Brahms, Max Reger, César Franck), lecz przede wszystkim kierunek dominujący w muzyce lat międzywojennych, nawiązujący do muzyki z czasów sprzed romantyzmu, a głównie do baroku.
Neoklasycyzm w Polsce. W literaturze polskiej neoklasycyzm pojawił się w okresie Młodej Polski. Najbardziej zaznaczył się jednak w międzywojniu, w latach 30. przede wszystkim u twórców związanych z grupą Skamander.
Ilustracja interaktywna zawiera dziesięć zdjęć przedstawiających neoklasycyzm w Polsce. Pałac w Lubostroniu, projekt Stanisław Zawadzki (1795–1800) – na ilustracji znajduje się Pałac w Lubostroniu jest zbudowany na planie kwadratu z okrągłą trzykondygnacyjną salą pośrodku.
Początków neoklasycyzmu należy szukać we Francji, Anglii i Rosji. Nurt dobrze zaadaptował się także w Polsce, gdzie zaczął być widoczny po 1908 roku. Założenia Neoklasycyzm jest najmniej rewolucyjną koncepcją w XX-wiecznych awangardowych nurtach. W literaturze kontynuuje założenia symbolizmu i klasycyzmu.
Neoklasycyzm to jeden z nurtów w polskiej poezji po 1956 roku, który charakteryzuje się światopoglądowo-estetycznym powrotem do tradycji. Poeci tworzący w obrębie tego prądu odwołują się do szeroko rozumianych wzorców artystycznych zaczerpniętych z przeszłości.
Neoklasycyzm to termin oznaczający nurt w literaturze, sztuce i kulturze końca XIX i XX wieku odwołujący się do klasycyzmu renesansowego i barokowego, a także do ich antycznych źródeł.
neoklasycyzm. a także do okresów wcześniejszych w historii muzyki (renesans, średniowiecze) i późniejszych (XIX w.); był reprezentowany w XIX w. przez twórczość J. Brahmsa (nawiązanie do L. van Beethovena), C. Francka i M. Regera (nawiązanie do J.S. Bacha); rozwinął się po 1918 gł. we Francji; teoret. rzecznikiem neoklasycyzmu w ...
