Search results
Naturalizm w literaturze światowej. Samo sformułowanie „naturalizm” istniało już wcześniej, natomiast dotyczyło ono wyłącznie nauk przyrodniczych. Terminu tego w odniesieniu do twórczości literackie zaczęto używać w drugiej połowie XIX wieku we Francji, na początku w odniesieniu do dzieł Emila Zoli.
Naturalizm jako prąd literacki starał się ukazać rzeczywistość determinowaną przez prawa przyrody. Człowiek stawał się dla naturalistów zwierzęciem, pchanym popędami i instynktem. Świat zaś przepełniony był brudem, brutalnością oraz rozkładem.
30 sty 2021 · Jednym z kierunków literackich końca XIX wieku był naturalizm. Pochodzi on z Francji, jednak szybko rozpowszechnił się w innych krajach europejskich, a po czasie trafił również do Ameryki. Charakteryzuje się on obrazowaniem świata w sposób jak najbardziej zbliżony do rzeczywistości.
Naturalizm to niezwykły nurt w światowej, jak i w polskiej literaturze. Konwencja naturalistyczna umożliwia adekwatne opisanie trudnych losów wielu grup społecznych. Można powiedzieć, że naturalizm to sztuka zaangażowana społecznie – wskazuje na te grupy, którym żyje się ciężko.
Do najwybitniejszych przedstawicieli tego nurtu w literaturze polskiej należy Gabriela Zapolska i Władysław Stanisław Reymont. Amerykańskim przedstawicielem gatunku jest Jack London, John Steinbeck, Ernest Hemingway. Teoretykiem i twórcą naturalizmu jest żyjący w latach 1840-1902 Emil Zola.
Najczęściej przyjmowaną, umowną rzecz jasna, datą zapoczątkowania naturalizmu w literaturze jest wydanie przez Emila Zolę dzieła „Thérese Raquin” w 1867 r. Wśród założeń nowego prądu na pierwszą pozycję wysuwa się postulat traktowania człowieka jako integralnej części przyrody.
Naturalizm – prąd literacki, który powstał we Francji w XIX wieku i rozprzestrzenił się na inne kraje Europy, pojawił się także w Stanach Zjednoczonych. Powieści naturalistyczne nosiły znamiona dokumentalizmu (o estetyce skrajnie mimetycznej) – były fotograficznym opisem rzeczywistości.
