Search results
Dom rzymski (łac. dǒmŭs) – podstawowy typ domu budowanego w starożytnym Rzymie. Określenie to odnosiło się do prostego domostwa jednorodzinnego w odróżnieniu od okazałej prywatnej willi i czynszowej insuli [1].
Atrium było to centralne pomieszczenie w kształcie prostokąta, wokół którego rozmieszczone były pokoje mieszkalne. Najczęściej z otworem w dachu ( compluvium ) i zbiornikiem na wodę deszczową ( impluvium ), którą później w czasach republiki zastąpiono fontanną.
21 lut 2021 · Atrium – izba reprezentacyjna. Z korytarza wchodzono wprost do atrium, izby reprezentacyjnej i poczekalni dla gości. Nazwę swoją wywodzi od słowa – ater, czyli „czarny”, co zawdzięczało zadymionym ścianom; czerń pochodziła od palenisk w ołtarzach umieszczanych w tym pomieszczeniu.
Typowe atrium rzymskiego domu (domus Romana) Atrium (od łac. ater – czarny) – najczęściej niezadaszone (hypetralne) pomieszczenie wewnętrzne. W architekturze jest to zamknięta przestrzeń, niekoniecznie wyrównana w pionie, przechodząca przez dwie lub więcej kondygnacji w obiekcie budowlanym.
Główna część domu w starożytnym Rzymie, znana również jako atrium, była kluczowym elementem architektonicznym i społecznym w rzymskich domach. To centralne pomieszczenie było nie tylko sercem domu, ale również miejscem, w którym odbywały się różnorodne spotkania i wydarzenia społeczne.
Te czynniki w zdecydowanym stopniu wpłynęły na dalsze kształtowanie się architektury starożytnego Rzymu. Odejście od drewnianych budynków nastąpiło pod koniec III wieku p.n.e., kiedy to zaczęto wznosić murowane domy prywatne, wielkie kamienice czynszowe oraz jednopiętrowe domy bogaczy.
Zasadniczym założeniem domu rzymskiego jest układ szeregu pomieszczeń otwartych na atrium. Jest to jedno z najważniejszych pomieszczeń w domu rzymskim. Rzymski teoretyk architektury Witruwiusz wyróżnia kilka typów atriów.
