Search results
ARS POETICA. Echo z dna serca, nieuchwytne, Woła mi: "Schwyć mnie, nim przepadnę, Nim zblednę, stanę się błękitne, Srebrzyste, przezroczyste, żadne!" Łowię je spiesznie jak motyla, Nie, abym świat dziwnością zdumiał, Lecz by się kształtem stała chwila. I abyś, bracie, mnie zrozumiał.
„Ars poetica?” to typowy wiersz biały pozbawiony rymów oraz regularnej liczby sylab w wersie. Utwór zbudowany jest z dziewięciu strof, z których każda ma po cztery wersy.
Ars Poetica. Czesław Miłosz. Zawsze tęskniłem do formy bardziej pojemnej, Która nie byłaby zanadto poezją ani zanadto prozą. I pozwoliłaby się porozumieć nie narażając nikogo, Autora ni czytelnika, na męki wyższego rzędu. W samej istocie poezji jest cos nieprzystojnego: Powstaje z nas rzecz o której nie wiedzieliśmy że w nas jest,
Wiersz Leopolda Staffa „Ars poetica” jest manifestem poetyckim, przedstawiającym podejście autora do procesu tworzenia. Stanowi zwięzłe podsumowanie światopoglądu i refleksji poety. Pisanie wierszy, zgodnych z tym programem, wypełniło większość twórczości Staffa.
ARS POETICA Echo z dna serca, nieuchwytne, Woła mi: "Schwyć mnie, nim przepadnę, Nim zblednę, stanę się błękitne, Srebrzyste, przezroczyste, żadne!" Łowię je spiesznie jak motyla, Nie, abym świat dziwnością zdumiał, Lecz by się kształtem stała chwila. I abyś, bracie, mnie zrozumiał. I niech wiersz, co ze strun się toczy,
Ars poetica ¹ . Gdzieżeś, Muzo, co niegdyś twych czasów płomieniem Grzałaś pierś, które śpiewy dzisia eszcze słyną, Twórczość, Poez a, Poeta Gdzie śpiewak, co w swe czasy unosi wspomnieniem, Kędy te czasy, Muzo⁈ Muzo nad ruiną? Ty znikłaś, znikł twó śpiewak, lecz pieśni nie giną!
Utwór „Ars poetica” Leopolda Staffa porusza temat tworzenia poezji. Jest przedstawieniem zasad i refleksji jakimi kierował się autor w swojej twórczości. Wiersz przekazuje odbiorcom czym według Staffa jest sztuka poetycka, jak ją rozumie i do czego dąży.
