Search results
Areté (gr. ἀρετή) – tłumaczone jako doskonałość, cnota, dzielność, jedno z podstawowych pojęć etycznych starożytnej Grecji. Z terminu tego wywodzi się nazwa jednego z zasadniczych typów teorii moralnej: etyka aretaiczna (etyki cnót).
Areté była jednym z najważniejszych i podstawowych pojęć etycznych w filozofii starożytnej Grecji. Wywodzi się z niej nazwa jednego z zasadniczych typów teorii moralnej: etyka aretaiczna (etyka cnót). Osoby posiadające areté określane były jako dobre (agathon) czy też szlachetne (kalon).
arete «w filozofii i etyce starożytnych Greków: suma zalet i cnót właściwych człowiekowi, jego zdolność i gotowość do realizacji czynów pozytywnych»
W treści pojęcia arete, jako ide-. greckiej cnoty, a mianowicie – z tym co się podoba, co jest najlepsze i co nie chybia celu, lecz go osiąga w zwycięskim wysiłku”. Na taki sens arete wskazuje też Adkins (Merit and responsibility, s. 225): „arete has always commended the ability to produce certain results”.
Aretologia, aretalogia (stgr. ἀρετή areté – cnota + λόγος logos – słowo, myśl, rozum) – w starożytności gatunek literacki obejmujący opowieści o cnotach i cudownych czynach bóstwa lub wybitnej postaci; w filozofii także teoretyczne rozważania nad cnotami i wadami.
Ironia Sokratesa jest ironią pytającą. Sokrates był sofistą, który "zszedł na złą drogę", sofistą kpiącym sobie z sofistyki. Ironia służyła mu m.in. do demaskowania śmiesznej powagi jego rozmówców. Poznaj samego siebie – sentencja ta jest bronią Sokratesa, którą zwalczał sofistów.
arete «w filozofii i etyce starożytnych Greków: suma zalet i cnót właściwych człowiekowi, jego zdolność i gotowość do realizacji czynów pozytywnych»
