Search results
Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich został utworzony 30 grudnia 1922 (po zakończeniu wojny domowej w Rosji) na mocy traktatu założycielskiego ZSRR zawartego przez rządzone wspólnie przez bolszewików, ale formalnie niepodległe: Rosyjską FSRR, Ukraińską SRR, Białoruską SRR i Zakaukaską FSRR [1].
25 grudnia 1991 do dymisji podał się całkowicie już pozbawiony władzy prezydent ZSRR – Michaił Gorbaczow, a następnego dnia (26 grudnia) akt rozwiązania ZSRR wszedł w życie. Formalny koniec ZSRR w świetle prawa międzynarodowego to 31 grudnia 1991 .
Związek Radziecki i jego przywódcy – od Stalina do Gorbaczowa. Rozmowa z prof. Mirosławem Filipowiczem. Po śmierci Włodzimierza Lenina w 1924 r. aż do rozpadu ZSRR w 1991 r. państwem tym rządziło jeszcze siedmiu mężczyzn. Najpierw władza przypadła Józefowi Stalinowi.
Jako dwa najbardziej jaskrawe przykłady dwudziestowiecznego totalitaryzmu podaje się III Rzeszę i Związek Radziecki. Całkowita władza w ZSRR była sprawowana przez partię komunistyczną, która stanowiła elitę państwa, posiadającą znacznie większe przywileje niż ogół społeczeństwa.
Na miejscu ZSRR powstała Wspólnota Niepodległych Państw (WNP). Nie powołano do życia odrębnych organów nadrzędnych, armii i policji. Do WNP wstąpiło 11 państw (Rosja, Białoruś, Ukraina, Mołdawia, Armenia, Azerbejdżan, Kazachstan, Kirgistan, Uzbekistan, Turkmenistan i Tadżykistan).
Nazistowskie Niemcy wyruszyły na „wojnę na wyniszczenie” ze Związkiem Radzieckim, dążąc do wymordowania dziesiątek milionów cywili. Nazistowska polityka „ostatecznego rozwiązania” rozpoczęła się od systematycznego mordowania Żydów za linią frontu wschodniego.
W 1985 roku nowym sekretarzem generalnym KPZS został Michaił Gorbaczow, który zdecydował się na odprężenie w polityce zagranicznej i wprowadzenie reform w kraju zmierzających w kierunku demokratyzacji życia politycznego. Chciał również dokonać zmian w gospodarce poprzez przestawienie przedsiębiorstw na własny rozrachunek.
