Search results
JULIAN TUWIM - KWIATY POLSKIE ( tekst - fragment) - czerwca 19, 2017. Chmury nad nami rozpal w łunę, Uderz nam w serca złotym dzwonem, Otwórz nam Polskę, jak piorunem. Otwierasz niebo zachmurzone. Daj nam uprzątnąć dom ojczysty. Tak z naszych zgliszcz i ruin świętych. Jak z grzechów naszych, win przeklętych.
- Zmierzch
Wiersz Leopolda Staffa, modlitwa, wiara. Przejdź do głównej...
- Oko za oko
Blog, aforyzmy, złote myśli, poezja, cytaty, dowcipy, Renata...
- Konfucjusz o porządku
Blog, aforyzmy, złote myśli, poezja, cytaty, dowcipy, Renata...
- Dobroć
A kiedy szczykać zaczął z pas – patronów, To dymu połno było...
- Ignacy krasicki
Był autor, co się z cudzej sławy rozweselał; Był celnik,...
- Do młodych
szukajcie prawdy jasnego płomienia, szukajcie nowych...
- Zmierzch
Kwiaty polskie – poemat dygresyjny autorstwa Juliana Tuwima, pisany od roku 1940 do śmierci poety (1953 r.). Ocenzurowany tom I dzieła ukazał się w 1949 r.
Kwiaty polskie – poemat dygresyjny autorstwa Juliana Tuwima, pisany od roku 1940 do śmierci poety (1953 r.). Ocenzurowany tom I dzieła ukazał się w 1949 r.
20 paź 2023 · Julian Tuwim, "Kwiaty polskie". Autor: Robert Kowalski. Udostępnij: Synkretyczny poemat, nieukończone dzieło Juliana Tuwima, nad którym poeta pracował do samej śmierci w 1953 roku. Eksperymentalna, łącząca wiele stylów i gatunków forma oferuje głęboki wgląd w pierwszą połowę XX wieku, czas naznaczony przemocą, konfliktami ...
Malowa uczu swoich kwiaty. W tonacji bladej, cho pstrokatej. Ja nie o wiechciach z byle chwastu, Stawianych na werandzie na st, Nie o wizankach z kwiatw polnych, Moe i wdzicznych, lecz dowolnych, Nie o "narczach", specjalnoci. Wiochen i starszych dam rozwianych, Noszcych je dla wykazania.
– „Kwiaty polskie” jako poemat dygresyjny, przynależy do romantyzmu, choć Tuwim dokonał w nim pewnych zmian. – Utwór posiada ponad 8000 wersów i charakteryzuje się fragmentaryczną i otwartą kompozycją.
Fabuła „Kwiatów polskich” ma jednak charakter drugorzędny. Na pierwszy plan wysuwają się bowiem rozważania autora o historii Polski, charakterze ducha narodowego oraz roli literatury. Tuwim, przebywający z dala od ojczyzny, wskrzesza mit poezji pisanej „ku pokrzepieniu serc”.
