Search results
Jezus zmęczony drogą siedział sobie przy studni. Było to około szóstej godziny. Nadeszła tam kobieta z Samarii, aby zaczerpnąć wody. Jezus rzekł do niej: «Daj Mi pić». Jego uczniowie bowiem udali się przedtem do miasta dla zakupienia żywności.
9 Na to rzekła do Niego Samarytanka: «Jakżeż Ty będąc Żydem, prosisz mnie, Samarytankę, bym Ci dała się napić?» Żydzi bowiem z Samarytanami unikają się nawzajem.
27 W tym momencie nadeszli uczniowie i zdziwili się, że Jezus rozmawia z samarytańską kobietą. Żaden z nich jednak nie zapytał: „Po co z nią rozmawiasz?”. 28 Ona zaś zostawiła dzban i pobiegła do miasteczka, wołając: 29 —Chodźcie zobaczyć człowieka, który powiedział mi wszystko, co zrobiłam w życiu! To musi być Mesjasz!
Żydzi bowiem i Samarytanie unikają się nawzajem. 10 Jezus odpowiedział jej na to: «O, gdybyś znała dar Boży i [wiedziała], kim jest Ten, kto ci mówi: „Daj Mi się napić”, to prosiłabyś Go, a dałby ci wody żywej». 11 Powiedziała do Niego kobieta: «Panie, nie masz czerpaka, a studnia jest głęboka.
Inkluzja ta wyznacza duchową drogę Samarytanki i jej rodaków, na której odkrywają oni, kim jest Jezus. To stopniowe odkrywanie podkreśla sekwencja „narastających” tytułów odnoszących się do jego osoby: Zbawiciel świata – w. 42. w. 4 ‑ Trzeba Mu było przejść przez Samarię.
Poszczególne figury: Samarytanki, ślepca, łazarza były i pozostają figurami śmierci wobec których Jezus objawia się kolejno jako: woda życia, światłość świata oraz życie i zmartwychwstanie. Przyjrzyjmy się bliżej Samarytance. To kobieta po przejściach.
Samarytanka – postać biblijna pojawiająca się w Ewangelii św. Jana (4:4–42). Ewangelia opisuje jej rozmowę z Jezusem przy Studni Jakuba w pobliżu miasta Sychar. Ewangelia nie podaje jej imienia. Zaznacza tylko, że jest Samarytanką. W tradycji Kościoła prawosławnego kobieta ta nosi jednak imię Fotyna. [1]. Kościół prawosławny utożsamia ją ze św.
