Search results
Dodawanie do siebie prędkości mniejszych od c daje w wyniku zawsze prędkość mniejszą od c (nie można przyspieszyć cząstki do c). Dodawanie prędkości - przykłady. Przykład: Kiedy stosujemy wzór na relatywistyczne dodawanie prędkości? Niech v1 = v2 = 0.9c. Av 1. B. v2. prędkość A względem C: v = (1.8/1.81)c = 0.9945c. C.
Jeżeli zastosowalibyśmy w tej sytuacji transformację Galileusza, to światło wychodzące z reflektorów dotarłoby do przechodnia z prędkością u = c + v u = c + v, co byłoby sprzeczne z postulatami Einsteina. Zarówno odległość przebyta przez światło, jak i czas przemieszczenia są różne w układach odniesienia samochodu i ...
Relatywistyczne prawo dodawania prędkości. v = \frac {v_1+v_2} {1+\frac {v_1\cdot v_2} {c^ {2}}} v = 1+ c2v1⋅v2v1 +v2. c - prędkość światła.
Fizyka relatywistyczna jest oparta na dwóch postulatach Einsteina. Pierwszy z nich mówi o unifikacji praw fizyki we wszystkich układach inercjalnych. Drugi mówi, że niezależnie od układu odniesienia i kierunku światło porusza się z prędkością c c c.
$$ v = \frac{u+v’}{1+\frac{uv’}{c^2}}, \qquad (*)$$ gdzie $c$ jest prędkością światła, $u$ oznacza prędkość pomiędzy dwoma układami odniesienia w których mierzymy prędkości danego obiektu, natomiast $v$ oraz $v’$ są prędkościami tego obiektu mierzonymi w tych dwóch układach.
Rozwiązanie zadania należy zacząć od wyznaczenia wektora \(\vec{C}\), a następnie wykonać działanie \(\vec{D}=\vec{A}+\vec{B}+\vec{C}=\vec{A}+\vec{B}+(\vec{A}+\vec{B})\). Poniżej pokazano rozwiązanie wykonane w 4 krokach. Krok pierwszy został wykonany metodą wieloboku sznurowego.
Zadanie 1. Na spoczywającą cząstkę zaczyna działać stała siła. Jaką prędkość uzyska cząstka, gdy siła wykona pracę W? Porównaj rozwiązanie klasyczne i relatywistyczne.
