Search results
Terminem neoklasycyzm określa się tendencje klasycyzujące pojawiające się w drugiej połowie XIX wieku (Johannes Brahms, Max Reger, César Franck), lecz przede wszystkim kierunek dominujący w muzyce lat międzywojennych, nawiązujący do muzyki z czasów sprzed romantyzmu, a głównie do baroku.
Neoklasycyzm, jak podaje „Słownik terminów literackich”, to swoista tendencja w literaturze XX wieku, która polega na wyraźnym odwoływaniu się do tradycji (głównie prądów klasycznych: antyku, renesansu) za pomocą różnego rodzaju środków artystycznych, najczęściej zaś stylizacji.
Neoklasycyzm to jeden z nurtów w polskiej poezji po 1956 roku, który charakteryzuje się światopoglądowo-estetycznym powrotem do tradycji. Poeci tworzący w obrębie tego prądu odwołują się do szeroko rozumianych wzorców artystycznych zaczerpniętych z przeszłości.
Neoklasycyzm - definicja. Neoklasycyzm to termin oznaczający nurt w literaturze, sztuce i kulturze końca XIX i XX wieku odwołujący się do klasycyzmu renesansowego i barokowego, a także do ich antycznych źródeł.
Klasycyzm w literaturze charakteryzuje się łączeniem piękna i prawdy ze stabilnymi wartościami, którym hołduje rozum, propagowanie harmonii świata, wartości uniwersalnych, estetyzmu, antropocentryzmu, szacunku dla tradycji, intelektualizmu, do ideału jasności, powściągliwości, etyki.
16 sty 2020 · Neoklasycyzm w Polsce często nazywany jest epoką stanisławowską. Nazwa ta pochodzi od imienia króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. To właśnie dzięki jego protektoratowi w zabudowie miejskiej Warszawy doszło do dużych zmian.
Lvova Anastasiya, przebud. 1788–1793 wg projektu Dominika Merliniego, licencja: CC BY-SA 3.0. Wyjaśnij współczesne i dawne znaczenie określenia mecenas sztuki. W odpowiedzi scharakteryzuj wybrane rzeczywiste postaci. Udowodnij, że Izabela Czartoryska była mecenasem sztuki w oświeceniu.
